Γιάννης Γκιωνάκης

Ο Γιάννης Γκιωνάκης (1922 - 25 Αυγούστου 2002) ήταν Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1922. Ξεκίνησε σπουδές στην Ιατρική αλλά τον κέρδισε το θέατρο. Σπούδασε θέατρο στη Δραματική Σχολή του Κάρολου Κουν και στη σχολή του Ελληνικού Ωδείου. Στον κινηματογράφο, αξέχαστη παραμένει η ερμηνεία του στην ταινία Τα κίτρινα γάντια ως «Μπρίλης». Τέσσερα χρόνια πριν το θάνατό του, υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και ακολούθησαν σοβαρά προβλήματα υγείας. Τον τελευταίο μήνα της ζωής του η υγεία του παρουσίασε σοβαρή επιδείνωση. Έσβησε το απόγευμα της Κυριακής 25 Αυγούστου 2002 στο νοσοκομείο "Λευκός Σταυρός". Κηδεύτηκε το απόγευμα της Δευτέρας 26 Αυγούστου 2002 από το Α' Νεκροταφείο Αθηνών παρουσία πολλών συναδέλφων του και απλού κόσμου. Με το θάνατο του Γιάννη Γκιωνάκη έκλεισε η χρυσή εποχή των παλιών μεγάλων μας κωμικών ηθοποιών. πηγή-wikipedia

Νίκος Κούρκουλος

Ο Νίκος Κούρκουλος (Αθήνα, 5 Δεκεμβρίου 1934- 30 Ιανουαρίου 2007) ήταν ηθοποιός, που υπηρέτησε το Εθνικό Θέατρο, το οποίο και τον γαλούχησε. Στα νιάτα του υπήρξε ποδοσφαιριστής στον Παναθηναϊκό και από σύμπτωση έλαβε την απόφαση να γίνει ηθοποιός, όπως ο ίδιος έλεγε. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στο πλευρό του Μάνου Κατράκη, από την οποία αποφοίτησε το 1958. Την πρώτη θεατρική του εμφάνιση έκανε στο έργο «H κυρία με τις καμέλιες» με τον θίασο Λαμπέτη-Xορν (1958-59). Η θεατρική του πορεία στη συνέχεια έχει ως εξής: 1959-60: Συμμετοχή στο θίασο Βεργή στο έργο «Nίκη χωρίς φτερά». 1964: «Πύργος» του Φραντς Kάφκα και «Iούλιος Kαίσαρ» του Oυίλλιαμ Σαίξπηρ. 1967: «Ποτέ την Kυριακή» («Iλια Nτάρλιγκ») στις H.Π.A., σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασέν με τη Μελίνα Μερκούρη, παράσταση για την οποία κέρδισε την υποψηφιότητα για το Βραβείο Tony. 1971: «H Δίκη» του Φραντς Kάφκα. 1972: Συγκροτεί δικό του θίασο. Ανεβάζει το «Tάνγκο» του Σλ. Mρόζεκ. 1974: Δημιουργεί το θέατρο «KAΠΠA» όπου στεγάζει τον θίασό του. 1975: «Όπερα της πεντάρας» του Μπέρτολτ Μπρεχτ. 1976: «O Γλάρος» του Άντον Tσέχοφ. 1982: «Oιδίποδας τύραννος» του Σοφοκλή. 1983: «Aνταπόκριση» του Oύγκο Mπέτι. 1986: «Ψηλά από τη Γέφυρα» του Άρθουρ Mίλερ. 1987: «Στη Φωλιά του Kούκου» του Nτέιλ Bάσερμαν. 1988: Σκηνοθέτησε το «Φτωχέ μου φονιά» του Πάβελ Kόχοτ. 1992: Tελευταία εμφάνιση στο θέατρο, με τον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή, στην Eπίδαυρο. 1993: Πρόεδρος του Δ.Σ. του Eθνικού Θεάτρου. 1994: Kαλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού θεάτρου. Ίδρυσε την Πειραματική Σκηνή και το Εργαστήρι Ηθοποιών, έθεσε σε μόνιμη λειτουργία την παιδική Σκηνή του Θεάτρου, ενώ στις καινοτομίες του καταγράφηκε και η τεράστια επιτυχία του μιούζικαλ «Βίρα τις άγκυρες» των Β. Παπαθανασίου- Μ. Ρέππα, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, ως το πρώτο μουσικό έργο στην ιστορία του Εθνικού Θεάτρου, αφιερωμένο στην ελληνική επιθεώρηση. Η Μελίτα Κουτσογιάννη - Κούρκουλου, με την οποία δούλεψαν μζί στο θέατρο - είναι βοηθός σκηνοθέτη - και δημιούργησαν το Θέατρο ΚΑΠΠΑ. Γνωρίστηκαν σε ένα πάρτι στις αρχές της δεκαετίας του '60. Εκείνη γόνος μεγάλης και ισχυρής οικογένειας με επιχειρηματικές δραστηριότητες στην Αθήνα. Ο έρωτας ήρθε 2 χρόνια αργότερα, όταν η γοητευτική κοπέλα χτύπησε την πόρτα του στο καμαρίνι του θεάτρου ΡΕΞ, για να τον συγχαρεί για την ερμηνεία του στην παράσταση «Η γειτονιά των Αγγέλων», όπου έπαιζε με την Τζένη Καρέζη. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος. Ο Νίκος Κούρκουλος και η Μελίτα παντρεύτηκαν το 1966, την περίοδο που ξεκίνησε να γυρίζεται η ταινία «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο». Κουμπάρος ήταν ο ηθοποιός και συγγραφέας Νότης Περγιάλης.
Απέκτησαν δύο παιδιά, τον Αλκη Κούρκουλο(Αλκίνοος) ο οποίος ακολούθησε το δρόμο του πατέρα του και την Μελίτα Κούρκουλου - Κυριακοπούλου - ο μπαμπάς της επέμενε να πάρει το όνομα της γυναίκας που λάτρεψε, Μελίτα - η οποία ασχολείται με τη διαφήμιση και τις δημόσιες σχέσεις. Γι’ αυτές τις γυναίκες, τις γυναίκες της ζωής του, ο Νίκος Κούρκουλος τραγούδησε το 1984 με τον Γιάννη Πάριο ένα τραγούδι όμως το οποίο δεν κυκλοφόρησε ποτέ στο εμπόριο.
Σταθμός στη ζωή του Νίκου Κούρκουλου ήταν η γνωριμία του με τη Μαριάννα Λάτση (1963) το καλοκαίρι του 1986 κατά την διάρκεια παράστασης στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Ο ίδιος σε συνέντευξή του το 1994 στον Νίκο Χατζηνικολάου περιέγραψε με το ίδιο πάθος και το ίδιο καρδιοχτύπι την πρώτη στιγμή που αντίκρισε τον μεγάλο και τελευταίο έρωτα της ζωής του, λέγοντας: «Κάνω έτσι και παγώνω… Ξαφνικά βλέπω ένα πλάσμα να ανεβαίνει τις κερκίδες και αυτό ήταν».
Εκέινη την εποχή η Μαριάννα Λάτση ήταν παντρεμένη με τον δασκαλο του σκι και πρώην Δήμαρχο Βουλιαγμένης Γρηγόρη Κασιδόκωστα με τον οποίο απέκτησε έναν γιο τον Πάρη (1983)το διαζύγιο τους βγήκε το 1987. Παράλληλα ο Νικος Κούρκουλος ζητά αμέσως διαζύγιο από τη σύζυγο του Μελίτα. Διατήρησαν μια άψογη σχέση αγάπης και σεβασμού όλα τα μετέπειτα χρόνια.
Ο Νίκος Κούρκουλος είχε τέσσερα παιδιά. Δύο από τον πρώτο γάμο του με την Μελίτα, τη Μελίτα και τον ηθοποιό Άλκη Κούρκουλο και άλλα δύο από τον γάμο του με την Μαριάννα Λάτση, την Εριέτα (1994) και τον Φίλιππο (1998).
Η τελευταία γυναίκα που "μπήκε" στη ζωή του Νίκου Κούρκουλου είναι η εγγονή του Αμαλία (2004. Καρπός του γάμου της κόρης του Μελίτας (2003 - Σπέτσες)με τον επιχειρηματία Μενέλαο Κυριακόπουλο. Το 2001 ο ηθοποιός διαγνώστηκε ότι έπασχε από καρκίνο στο ρινοφάρυγγα. Παρά τα προβλήματα υγείας, συνέχιζε να αγωνίζεται για το Εθνικό Θέατρο. Απεβίωσε στις 30 Ιανουαρίου 2007 και κηδεύτηκε στις 31 Ιανουαρίου 2007από το νεκροταφείο του Ζωγράφου, στη γειτονιά όπου μεγάλωσε. πηγή-wikipedia

Μαίρη Χρονοπούλου

Η Μαίρη Χρονοπούλου είναι Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Ιουλίου 1933. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Υπήρξε μια από τις δημοφιλείς σταρ της χρυσής εποχής του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.
Παντρεύτηκε τον πρώην δήμαρχο Σπατών Δημήτρη Μπότσαρη. Στη δισκογραφία ερμήνευσε τραγούδια για τα κινηματογραφικά soundtracks όπως "Έκλαψα χθες", "Είμαι γυναίκα του γλεντιού" και "Του αγοριού απέναντι". Την περίοδο 1992-94 πρωταγωνίστησε στην κωμική σειρά του Mega Channel "Μάνα είναι μόνο μία". Τα τελευταία χρόνια, λόγοι υγείας την έχουν αναγκάσει να βρίσκεται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. πηγή-wikipedia

Σταύρος Παράβας

Γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1935 στο συνοικισμό της Αθήνας, Τουρκοβούνια. Οι γονείς του είχαν μικρασιατικές ρίζες. Για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του βγήκε από μικρός στη βιοπάλη, κάνοντας διάφορα θελήματα.
Ο πρώτος που διέκρινε την καλλιτεχνική του φλέβα ήταν ο καθηγητής του της ωδικής στο πέμπτο γυμνάσιο Αθηνών όπου φοιτούσε. Πριν τελειώσει το σχολείο και παρά τις αντιδράσεις των οικείων του γράφτηκε στη δραματική σχολή του Κώστα Μιχαηλίδη, ο οποίος αξιολογώντας το ταλέντο του τον κράτησε στη σχολή χωρίς την καταβολή διδάκτρων.
Κατά τη δικτατορία του Ιωαννίδη εξορίστηκε στη Γυάρο.
Παντρεύτηκε τη Βρετανίδα, Αν και μαζί της απέκτησε τρία παιδιά: τη Βανέσα, τη Μάρθα και τον Τζόναθαν. Ο αιφνίδιος θάνατος του τελευταίου τον κλόνισε ψυχικά.
Το Φεβρουάριο του 2007 αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα υγείας, καρδιακή ανεπάρκεια, πολλαπλά αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδεια και χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια με την καρδιά του, τα οποία όμως ξεπέρασε.
Πέθανε στις 15 Σεπτεμβρίου του 2008 από ανακοπή καρδιάς και η κηδεύτηκε δύο μέρες αργότερα δημοσία δαπάνη. πηγή-wikipedia

Μίμης Φωτόπουλος

Ο Μίμης (Δημήτρης) Φωτόπουλος του Νικολάου (20 Απριλίου 1913 - 29 Οκτωβρίου 1986) γεννήθηκε στη Ζάτουνα Γορτυνίας και υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού κινηματογράφου. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και παρακολούθησε μαθήματα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (μέχρι το β' έτος, 1933).
Εργάσθηκε ως ηθοποιός - θιασάρχης από το 1952 και σκηνοθέτης από το 1960. Έγραψε 7 βιβλία (4 ποιητικές συλλογές: «Μπουλούκια» 1940, «Ημιτόνια» 1960, «Σκληρά τριολέτα» 1961 και ο «θάνατος των ημερών» 1976) και 3 αυτοβιογραφικά («25 χρόνια θέατρο» 1958, «Το ποτάμι της ζωής μου» και «Ελ Ντάμπα - Όμηρος των Εγγλέζων» 1965) και 2 θεατρικά έργα («Ένα κορίτσι στο παράθυρο» 1966 και «Πελοπίδας ο καλός πολίτης» 1976) που έχουν παιχτεί. Οργάνωσε 5 εκθέσεις ζωγραφικής (ιδιότυπης τεχνικής κολάζ γραμματοσήμων).
Υπήρξε μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Ελευθέρου Θεάτρου και Πρόεδρος του Δ.Σ. Άρματος Θέσπιδος. Έκανε θεατρικές περιοδείες στην Αμερική, Γερμανία, Αίγυπτο, Τουρκία και Κύπρο. Τιμήθηκε με τα παράσημα Χρυσό Σταυρό του Γεωργίου Α' και Σταυρό του Αποστόλου Μάρκου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας.
Ο Μίμης Φωτόπουλος ασχολήθηκε για πολλά χρόνια και με αξιοσημείωτη επιτυχία με την τεχνική του κολάζ και μάλιστα με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, τη χρήση «ψηφίδων» από γραμματόσημα με τις οποίες έφτιαξε μεγάλο αριθμό ζωγραφικών πινάκων.
Σημαντικότερες συμμετοχές του ήταν στο «Βυσσινόκηπο» του Τσέχωφ, στις «Αγριόπαπιες» του Ίψεν στο θέατρο Τέχνης, στο «Όνειρο καλοκαιρινής νύκτας» του Σαίξπηρ στο θέατρο του Βασιλικού Κήπου (1956) και για πολλά χρόνια συνεργάστηκε με τον Ντ. Ηλιόπουλο. Εμφανίστηκε σε δεκάδες κωμωδίες φάρσες αλλά και δραματικούς ρόλους. Χαρακτηριστικές ερμηνείες στο «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ» και «Δον Καμίλλο». Επίσης σε περισσότερες από 100 ταινίες με κωμικούς ρόλους όπως «Η Κάλπικη λίρα», «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», «Τα κίτρινα γάντια», «Το σωφεράκι» κ.ά.
Χαρακτηριστική του κινηματογραφική ατάκα: «Και μετά θα κάααθεσαι!»
Πέθανε στην Αθήνα στις 29 Οκτωβρίου 1986. πηγή-wikipedia

Σταύρος Ξενίδης

Ο Σταύρος Ξενίδης ήταν Έλληνας παλαίμαχος ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1924 και υπήρξε παντρεμένος με την επίσης ηθοποιό, Μαργαρίτα Λαμπρινού.
Σπούδασε υποκριτική στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν και έκανε το ντεμπούτο του στο θέατρο το 1944. Εμφανίστηκε σε περισσότερες από 70 ταινίες, σχεδόν πάντα σε δεύτερους ρόλους και συνήθως στο πλευρό κωμικών ηθοποιών, με πρώτη Το τραγούδι του πόνου (1953) και τελευταία το Γραφείο ιδεών (1989).
Ο Σταύρος Ξενίδης συνέδεσε την θεατρική πορεία με το Θέατρο Κώστα Μουσούρη με το οποίο συνεργάστηκε και πρωταγωνίστησε για περισσότερο από δύο δεκαετίες (δεκαετίες 50 και 60) "Οταν ένα ρόλο τον παίζει ο Σταύρος", έλεγε ο Κώστας Μουσούρης (όπως αναφέρεται στο Λεύκωμα "Κωστας Μουσούρης-Πάθος Θεάτρου του Μίλτου Λιδωρίκη) "θα αναδειχθούν χωρίς τεχνάσματα και υπερβολές όλες οι πτυχές του. Είναι λαμπρός ηθοποιός, εξαιρετικός άνθρωπος. Στην σκηνή ακτινοβολούσε με το ταλέντο του και με το ήθος του. Είχαμε την μεγάλη τύχη να τον έχουμε μαζί μας".
Εμφανίστηκε και σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές από τη δεκαετία του '70 και μετά, με πιο χαρακτηριστικό το ρόλο του αστυνόμου Μπέκα του Γιάννη Μαρή στην ΕΡΤ. Η τελευταία του εμφάνιση στην τηλεόραση ήταν το 1991 στο Μυστικό του Άρη Μπονσαλέντη (Mega).
Από τις 27 Μαΐου 2008 ο Σταύρος Ξενίδης (καθώς και η σύζυγός του) φιλοξενείτο στο Γηροκομείο Αθηνών, έχοντας σοβαρά προβλήματα υγείας που του προκάλεσαν αλλεπάλληλα εγκεφαλικά επεισόδια. Πέθανε στις 2 Νοεμβρίου 2008. πηγή- wikipedia

Αλέκος Αλεξανδράκης

Γεννήθηκε το 1928. Σπούδασε στη Σχολή Εθνικού Θεάτρου. Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1944, στην ταινία Χειροκροτήματα και στο θέατρο το 1949. Καθιερώθηκε σαν ζεν-πρεμιέ του Ελληνικού Κινηματογράφου, το 1951 με την ταινία του Αλέκου Σακελλάριου, Εκείνες που δεν Πρέπει να Αγαπούν, όπου πρωταγωνιστούσε στο πλευρό της Σμαρούλας Γιούλη. Ακολούθησε μια σειρά ταινιών, που τον καθιέρωσαν στο πλατύ κοινό με πιο γνωστές τις κωμωδίες Δεσποινίς Διευθυντής, Κλωτσοσκούφι, Η Ψεύτρα, Μια Τρελλη Τρελλη Οικογένεια, Μια Ιταλίδα Από την Κυψέλη, Το Δόλωμα, Η Σωφερίνα, Ξύπνα Βασίλη αλλά και σε δραματικούς ρόλους στις Χωρίς Ταυτότητα, Ίλιγγος, Δάκρυα για την Ηλέκτρα - όλες τις Φίνος Φιλμ. Συνεργάστηκε αρχικά με αξιόλογους αθηναϊκούς θιάσους και πολύ σύντομα ίδρυσε δικό του θίασο. Το 1960 σε συνεργασία με τον Αριστείδη Καρύδη Φουκς σκηνοθέτησε την ταινία Θρίαμβος και το 1961 μόνος του την ταινία Συνοικία το όνειρο. Στην τηλεόραση έκανε μια θριαμβευτική είσοδο στη σειρά "Παράξενος ταξιδιώτης", ενώ στη συνέχεια ακολούθησαν πολλές πετυχημένες εμφανίσεις. Ήταν σύζυγος της ηθοποιού Αλίκης Γεωργούλη και αργότερα της επίσης ηθοποιού Νόνικας Γαληνέα, με την οποία είχαν δικό τους θίασο. Πέθανε το 2005. πηγή-homepage.mac.com

Ίλυα Λιβυκού

Η Ίλυα Λιβυκού (Ηράκλειο, 1919 - Αθήνα, 6 Σεπτεμβρίου 2002) ήταν ηθοποιός, σύντροφος του Βασίλη Λογοθετίδη.
Το πραγματικό της όνομα ήταν Αμαλία Χατζάκη. Αρχικά ασχολήθηκε με τον ακοντισμό και σπούδασε Νομικά στην Αθήνα. Έδωσε όμως εξετάσεις και αποφοίτησε με άριστα από τη Δραματική Σχολή του Βασιλικού Θεάτρου. Την πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο την έκανε το 1947 και από το 1948 ως το 1960 έπαιζε με το Λογοθετίδη, μέχρι και το θάνατό του.
Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά με το έργο Οι Γερμανοί ξανάρχονται του Σακελλάριου (1948). Έπαιξε σε πολλές ταινίες. Εγκατέλειψε το θέατρο το 1984 και δέχτηκε τεράστιο πλήγμα το 1986, όταν έχασε από καρκίνο την κόρη της Εύα (ένα από τα 3 της παιδιά με τον πρώτο της σύζυγο, Αγησίλαο Κοζίρη) . Πέθανε μόνη της στην Κυψέλη, έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο. Κηδεύτηκε στην Καισαριανή δίπλα από την αγαπημένη της κόρη.

Σωτήρης Μουστάκας

Ο Σωτήρης Μουστάκας (17 Σεπτεμβρίου 1940, Λεμεσός Κύπρου - 4 Ιουνίου 2007, Αθήνα) υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους έλληνες κωμικούς ηθοποιούς της εποχής του, βραβευμένος για την προσφορά του στην ελληνική επιθεώρηση. Καταγόταν από το χωριό Κάτω Πλάτρες Λεμεσού και ήταν το τελευταίο παιδί πολυμελούς οικογένειας (είχε άλλα επτά αδέρφια). Σε ηλικία 15 χρονών, συμμετείχε ενεργά στον Απελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959, όπου μοίραζε φυλλάδια και έγραφε συνθήματα στους τοίχους. Συνελήφθη από τους Άγγλους και φυλακίστηκε για περίοδο εφτά μηνών. Μόλις αποφυλακίστηκε τελείωσε το σχολείο και το 1958 αναχώρησε για την Αθήνα για να σπουδάσει ηθοποιία, παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του.
Η αγάπη του Μουστάκα για το θέατρο είχε ξεκινήσει όταν κατά την εφηβεία του ο νεαρός Σωτήρης πήγε σε μια θεατρική παράσταση του Νίκου Σταυρίδη στη Λεμεσό. Μετά το τέλος της παράστασης κι ενώ όλοι ζητούσαν αυτόγραφα από τον Σταυρίδη, ο Σωτήρης τον πλησίασε και του είπε πως θέλει να γίνει κι αυτός ηθοποιός. Ο Σταυρίδης του είπε να έρθει στην Αθήνα να τον βρει. Όταν έφτασε στην Αθήνα, έπιασε δουλειά σ' ένα εστιατόριο ως σερβιτόρος και παράλληλα έδωσε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου όπου και κόπηκε την πρώτη φορά. Δεν το έβαλε κάτω, ξαναπροσπάθησε και πέρασε. Εκεί γνώρισε και την ηθοποιό Μαρία Μπονέλου, την οποία παντρεύτηκε το 1973 και έκαναν μια κόρη, την Αλεξία.
Ο Σωτήρης Μουστάκας έπαιξε σε δεκάδες παραγωγές του ελληνικού κινηματογράφου και πολλές θεατρικές παραστάσεις.
Απεβίωσε τις πρώτες πρωινές ώρες της 4ης Ιουνίου του 2007, σε νοσοκομείο της Αθήνας μετά από έκτακτη εισαγωγή λόγω ξαφνικής αδιαθεσίας που αισθάνθηκε κατά τη διάρκεια θεατρικής πρόβας. Τα τελευταία χρόνια έπασχε από καρκίνο. Κηδεύτηκε στις 6 Ιουνίου του 2007 από το νεκροταφείο Χαλανδρίου δημοσία δαπάνη, παρουσία πολλών συναδέλφων του και απλού κόσμου. Τελευταία του επιθυμία ήταν, να σκεπαστεί η σορός του με τη γαλανόλευκη σημαία. Συμπτωματικά η ημερομηνία θανάτου του είναι η ίδια με αυτή του άλλου μεγάλου μας ηθοποιού Ντίνου Ηλιόπουλου που έφυγε πριν από έξι χρόνια (4 Ιουνίου 2001) .
Σχεδόν 3 μήνες μετά, η γυναίκα του αείμνηστου ηθοποιού, Μαρία Μπονέλου, απεβίωσε στις 30 Αυγούστου. Κηδεύτηκε 1η Σεπτεμβρίου, στο νεκροταφείο Χαλανδρίου, δημοσία δαπάνη.

Μαίρη Αρώνη

Η Μαίρη Αρώνη του Θεοδώρου (σύζυγος) και κόρη του καθηγητή της Μεγάλης του Γένους Σχολής, Λέανδρου Αρβανίτη ή Αρβανιτάκη, υπήρξε δημοφιλής ηθοποιός.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το Δεκέμβριο του 1912 και πέθανε στις 16 Ιουλίου 1992. Ήταν πτυχιούχος πιάνου και απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, μαθήτρια του Φώτου Πολίτη και αριστούχος στη απαγγελία και φωνητική. Aπεφοίτησε το 1933. Ένα χρόνο μετά νυμφεύθηκε τον Θεόδωρο Αρώνη, επίσης ηθοποιό.
Πρώτη εμφάνιση στο θέατρο έκανε με τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη το 1935 και η συνέχεια της καριέρας της υπήρξε λαμπρή. Πρωταγωνίστρια στο Θέατρο Μουσούρη, το (1941), από τις νεότερες πρωταγωνίστριες της εποχής, δημιουργεί το δικό της θίασο μόλις το 1944. Το 1947 τη βρίσκει πρωταγωνίστρια του Εθνικού Θεάτρου, να ερμηνεύει στη σειρά Αριστοφάνη, Σαίξπηρ, Σίλερ, Τένεσι Ουίλιαμς κ.ά συγγραφείς σε δύσκολους ρόλους όπως στο "Υπεράνθρωπον και γυναίκες" του Σω, στη Στρίγκλα που έγινε αρνάκι του Σαίξπηρ κ.ά. Παράλληλα διετέλεσε μέλος σε πλείστα Δ.Σ. πολιτιστικών οργανισμών της Αθήνας.
Εκτός όμως της θεατρικής της παρουσίας στο αθηναϊκό κοινό έκανε και πολλές περιοδείες στο εξωτερικό με αντίστοιχες παραστάσεις όπως στο Φεστιβάλ των Εθνών (Παρίσι 1957), Μέση Ανατολή (1958), Λονδίνο (1967), Πολωνία και Ουγγαρία (1969) και ακόμα Ιαπωνία (1972). Αλλά και στον κινηματογράφο η παρουσία της κρίθηκε πολύ έντονη έτσι που να δηλώνει τακτικά η ίδια ότι "δεν θυμόταν ποτέ να είχε χρόνο ελεύθερο"! Ιδιαίτερα σε ρόλους μητέρας ή πεθεράς δημοφιλών ηθοποιών ήταν ασύγκριτη. Από δε το 1968 είχε αναλάβει καθηγήτρια της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου.
Η Μαίρη Αρώνη υπήρξε επίσης επίτιμος δημότης της Ρόδου, τιμήθηκε με τον Χρυσό Σταυρό Ευποιίας (1958) από τον Βασιλέα Παύλο, και το 1966 με το Μέγα Ταξιάρχη από τον Βασιλέα Κωνσταντίνο Β' καθώς και με άλλες διακρίσεις κυρίως από τη Μέση Ανατολή (Κυβερνήσεων και Πατριαρχείων). Η εκτίμηση που έτρεφε κυρίως το θεατρόφιλο κοινό στο πρόσωπό της για το πλούσιο "τάλαντον" και την ευσυνείδητη επίδοσή της υπήρξε μεγάλη.
Μιλούσε γαλλικά και αγγλικά και ήταν μόνιμη κάτοικος Καλαμακίου Παλαιού Φαλήρου (Αθήνα), αν και τελευταία παραθέριζε σε βόρειο παράλιο δήμο της Αττικής. πηγή - wikipedia

Χρόνης Εξαρχάκος

Γεννήθηκε το 1932 στην Ερμούπολη της Σύρου. Σπούδασε στη σχολή του Πέλου Κατσέλη. Αποφοίτησε το 1963 και πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο στη «Βίλα των οργίων», με το θίασο Ρηγόπουλου- Αναλυτή. Ένα χρόνο μετά κάνει και το ντεμπούτο του στο σινεμά, με την ταινία του Οδυσσέα Κωστελέτου Διαζύγιο αλά ελληνικά. Εμφανίστηκε σε 20 ταινίες και έπαιξε σε 60 επιθεωρήσεις. Μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες του είναι: Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (1966), Γοργόνες και μάγκες (1968), Η Παριζιάνα (1969), Μαριχουάνα στοπ (1971), Μια Ελληνίδα στο χαρέμι (1971) κ.ά.
Πέθανε στις 27 Σεπτεμβρίου 1984 έπειτα από σκληρή μάχη με τον καρκίνο και κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο. Δεν είχε νυμφευθεί ποτέ. www.wikipedia.org