Ο ηθοποιός του θεάτρου του κινηματογράφου και της τηλεόρασης Βαγγέλης Πρωτοπαππάς γεννήθηκε το 1917 στην Τήνο, η καταγωγή του όμως ήταν από το Μεσολόγγι. Ο Βαγγέλης Πρωτοπαππάς ήταν γόνος ανώτερου δικαστικού στελέχους. Ο πατέρας του Δημήτριος Πρωτόπαπας, πρωτοδίκης δικαστής και βουλευτής, τον προόριζε γιά δικηγόρο αλλά εκείνος στο πρώτο έτος της Νομικής αποφάσισε να ακολουθήσει το επάγγελμα του ηθοποιού, φοιτώντας στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου όπου γράφτηκε το 1937. Διέκοψε τις σπουδές του το 1938 για το στρατό, και τις τελείωσε το 1942, αριστούχος στην πρώτη δεκάδα. Ήταν φίλος αγαπημένος του Τάκη Χορν με τον οποίον αποφοίτησαν μαζί, όπως και της Μελίνας Μερκούρη.
Πολέμησε στο Αλβανικό μέτωπο, όπου του απονεμήθηκε το παράσημο του σιδηρού σταυρού εξαιρέτων πράξεων. Ο βαρύς χειμώνας της μεγάλης πείνας της Αθήνας (1942) τον βρήκε στον θίασο Κοτοπούλη με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Β. Λογοθετίδη (1942-1947). Την ίδια περίοδο, το γεγονός του θανάτου της μητέρας του από πείνα σε ηλικία μόλις 45 ετών σημάδεψε την καριέρα του και την μετέπειτα ζωή του. Μην έχοντας την οικονομική δυνατότητα να θάψει την μητέρα του, περίμενε από τον δήμο να το κάνει, μέχρι που ο Β. Λογοθετίδης (που έμενε στο καμαρίνι του για να μην ρισκάρει την απαγόρευση της κυκλοφορίας) του πρόσφερε μιά χρυσή λίρα Αγγλίας για να πληρώσει τα έξοδα της κηδείας. Από τότε μιά δυνατή φιλία έδεσε τούς δύο άνδρες, που συνεργάστηκαν από το 1947 μέχρι και το '60, οπότε και ο Λογοθετίδης πέθανε.
Στο διάστημα αυτό έπαιξε σε πολλά θεατρικά έργα με τον θίασο Λογοθετίδη, πήγε σε περιοδείες στην Αμερική και στην Αγγλία (το '57 και το '58) γύρισε 13 ταινίες μαζί του (πολλές απο αυτές στη Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου) πάντα ως παρτεναίρ και δεξί του χέρι. Η μεγάλη αντιπαλότητά τους ήταν στο σκάκι, όπου πολύ καλοί παικτες και οι δύο δεν ήθελαν να χάνουν. Η φιλία αυτή σφραγίσθηκε επίσης με το γεγονός ότι ο Λογοθετίδης πάντρεψε τον Δεκέμβριο του '53 τον Πρωτόπαπα και βάφτισε τον μοναχογυιό του Δημήτρη τον Σεπτέμβριο του '56.
Μετά το θάνατο του Λογοθετίδη ακολούθησε το καλοκαίρι του 60 ο Νασρεντίν Χότζας, και μετέπειτα η συνεργασία του με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, ανεβάζοντας τα έργα Εξοχικό κέντρο ο Έρως το Δεκέμβριο του '60, Ο έμπιστος Κύριος Μανιέ το Μάρτιο του '61, Ο φίλος μου ο Λευτεράκης τον Μάιο του '61. Τον Ιούνιο του '62 μετείχε στη θρυλική παράσταση του έργου του Μίνοος Αργυράκη Οδός Ονείρων με μουσική Μάνου Χατζιδάκι, όπου συμπρωταγωνιστούσε με τον φίλο του Τάκη Χόρν, τον οποίον και αντικατέστησε όταν ο Χορν ένα διάστημα ασθένησε. Ακολούθησε η συνεργασία του, από τη θέση του συνθιασάρχη, με την Χριστίνα Σύλβα, με μεγάλη περιοδεία στην επαρχία την περίοδο του 1962 - 1963 ανεβάζοντας τα έργα Ερωτικό κυνήγι, Πύργος των καταιγίδων, Εκείνη τη νύχτα, Άννα Λουκάστα.
Τη σαιζόν 1964-65 τον καλεί στο Εθνικό Θέατρο ο συμμαθητής του Αλέξης Σολωμός, όπου και αποφασίζει να εγκαταλείψει το ελεύθερο θέατρο και συνεχίσει τήν καριέρα του στη σκηνή της Αγίου Κωνσταντίνου. Η πρώτη του εμφάνιση είναι με την περίφημη παράσταση Ντόνα Ντιάνα όπου ο Πρωτοπαππάς πρωταγωνιστεί στον ρόλο του Περρίν, παίρνοντας καταπληκτικές κριτικές. Ακολουθούν 13 χρόνια επιτυχίας στο Εθνικό με μεγάλο κλασσικό ρεπερτόριο (Ταρτούφο και στον Κατα φαντασία ασθενή του Μολιέρου) ερμηνεύοντας έργα του Κάρλο Γκολντόνι,(Λ. Πιραντέλο, Σαίξπηρ, Μολιέρο, Ε. Ντε Φιλίππο, καθώς και Αριστοφάνη στην Επίδαυρο και το Ηρώδειο). Μνημείωδεις υπήρξαν οι δημιουργίες του στους Ιππείς, στίς Σφήκες και στον Πλούτο του Αριστοφάνη με τον Ν. Νέζερ τον Καλογιαννη, την Μαίρη Αρώνη,την Ελ.Χαλκούση τον Π. Ζερβό κ.α. στην Επίδαυρο στο Ηρώδειο και στην περιοδεία του Εθνικού στο Καναδά το 1967.
Το 1976 περνά στο Άρμα Θέσπιδος σαν Καλλιτεχνικός Διευθυντής, όπου ανεβαζει πληθώρα έργων κλασσικών και Ελλήνων δραματουργών. Υπήρξε επίσης Διευθυντης του Δημοτικού Θεάτρου του Άργους. Συμμετείχε σε πολλές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές σειρές. Ο Ε. Πρωτοπαππάς ήταν επίσης ζωγράφος, και άφησε αρκετά έργα. Δάσκαλός του στην ζωγραφική και φίλος του ήταν ο ηθοποιός και ζωγράφος Μιχάλης Νικολινάκος. Ο Ευάγγελος Πρωτοπαππάς απεβίωσε την 21η Μαΐου του 1995, νικημένος απο την ασθένεια του Αλτσχάιμερ σε ηλικία 78 ετών.Κηδεύτηκε στο Νεκροταφείο της Καλλιθέας. wikipedia
Πολέμησε στο Αλβανικό μέτωπο, όπου του απονεμήθηκε το παράσημο του σιδηρού σταυρού εξαιρέτων πράξεων. Ο βαρύς χειμώνας της μεγάλης πείνας της Αθήνας (1942) τον βρήκε στον θίασο Κοτοπούλη με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Β. Λογοθετίδη (1942-1947). Την ίδια περίοδο, το γεγονός του θανάτου της μητέρας του από πείνα σε ηλικία μόλις 45 ετών σημάδεψε την καριέρα του και την μετέπειτα ζωή του. Μην έχοντας την οικονομική δυνατότητα να θάψει την μητέρα του, περίμενε από τον δήμο να το κάνει, μέχρι που ο Β. Λογοθετίδης (που έμενε στο καμαρίνι του για να μην ρισκάρει την απαγόρευση της κυκλοφορίας) του πρόσφερε μιά χρυσή λίρα Αγγλίας για να πληρώσει τα έξοδα της κηδείας. Από τότε μιά δυνατή φιλία έδεσε τούς δύο άνδρες, που συνεργάστηκαν από το 1947 μέχρι και το '60, οπότε και ο Λογοθετίδης πέθανε.
Στο διάστημα αυτό έπαιξε σε πολλά θεατρικά έργα με τον θίασο Λογοθετίδη, πήγε σε περιοδείες στην Αμερική και στην Αγγλία (το '57 και το '58) γύρισε 13 ταινίες μαζί του (πολλές απο αυτές στη Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου) πάντα ως παρτεναίρ και δεξί του χέρι. Η μεγάλη αντιπαλότητά τους ήταν στο σκάκι, όπου πολύ καλοί παικτες και οι δύο δεν ήθελαν να χάνουν. Η φιλία αυτή σφραγίσθηκε επίσης με το γεγονός ότι ο Λογοθετίδης πάντρεψε τον Δεκέμβριο του '53 τον Πρωτόπαπα και βάφτισε τον μοναχογυιό του Δημήτρη τον Σεπτέμβριο του '56.
Μετά το θάνατο του Λογοθετίδη ακολούθησε το καλοκαίρι του 60 ο Νασρεντίν Χότζας, και μετέπειτα η συνεργασία του με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, ανεβάζοντας τα έργα Εξοχικό κέντρο ο Έρως το Δεκέμβριο του '60, Ο έμπιστος Κύριος Μανιέ το Μάρτιο του '61, Ο φίλος μου ο Λευτεράκης τον Μάιο του '61. Τον Ιούνιο του '62 μετείχε στη θρυλική παράσταση του έργου του Μίνοος Αργυράκη Οδός Ονείρων με μουσική Μάνου Χατζιδάκι, όπου συμπρωταγωνιστούσε με τον φίλο του Τάκη Χόρν, τον οποίον και αντικατέστησε όταν ο Χορν ένα διάστημα ασθένησε. Ακολούθησε η συνεργασία του, από τη θέση του συνθιασάρχη, με την Χριστίνα Σύλβα, με μεγάλη περιοδεία στην επαρχία την περίοδο του 1962 - 1963 ανεβάζοντας τα έργα Ερωτικό κυνήγι, Πύργος των καταιγίδων, Εκείνη τη νύχτα, Άννα Λουκάστα.
Τη σαιζόν 1964-65 τον καλεί στο Εθνικό Θέατρο ο συμμαθητής του Αλέξης Σολωμός, όπου και αποφασίζει να εγκαταλείψει το ελεύθερο θέατρο και συνεχίσει τήν καριέρα του στη σκηνή της Αγίου Κωνσταντίνου. Η πρώτη του εμφάνιση είναι με την περίφημη παράσταση Ντόνα Ντιάνα όπου ο Πρωτοπαππάς πρωταγωνιστεί στον ρόλο του Περρίν, παίρνοντας καταπληκτικές κριτικές. Ακολουθούν 13 χρόνια επιτυχίας στο Εθνικό με μεγάλο κλασσικό ρεπερτόριο (Ταρτούφο και στον Κατα φαντασία ασθενή του Μολιέρου) ερμηνεύοντας έργα του Κάρλο Γκολντόνι,(Λ. Πιραντέλο, Σαίξπηρ, Μολιέρο, Ε. Ντε Φιλίππο, καθώς και Αριστοφάνη στην Επίδαυρο και το Ηρώδειο). Μνημείωδεις υπήρξαν οι δημιουργίες του στους Ιππείς, στίς Σφήκες και στον Πλούτο του Αριστοφάνη με τον Ν. Νέζερ τον Καλογιαννη, την Μαίρη Αρώνη,την Ελ.Χαλκούση τον Π. Ζερβό κ.α. στην Επίδαυρο στο Ηρώδειο και στην περιοδεία του Εθνικού στο Καναδά το 1967.
Το 1976 περνά στο Άρμα Θέσπιδος σαν Καλλιτεχνικός Διευθυντής, όπου ανεβαζει πληθώρα έργων κλασσικών και Ελλήνων δραματουργών. Υπήρξε επίσης Διευθυντης του Δημοτικού Θεάτρου του Άργους. Συμμετείχε σε πολλές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές σειρές. Ο Ε. Πρωτοπαππάς ήταν επίσης ζωγράφος, και άφησε αρκετά έργα. Δάσκαλός του στην ζωγραφική και φίλος του ήταν ο ηθοποιός και ζωγράφος Μιχάλης Νικολινάκος. Ο Ευάγγελος Πρωτοπαππάς απεβίωσε την 21η Μαΐου του 1995, νικημένος απο την ασθένεια του Αλτσχάιμερ σε ηλικία 78 ετών.Κηδεύτηκε στο Νεκροταφείο της Καλλιθέας. wikipedia
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου